Audioteka myśli globanie, a piractwo nie jest problemem [wywiad]

Polski sukces udało się powtórzyć w Czechach, gdzie Audioteka.cz. jest największym tego typu serwisem. Spółki-córki warszawskiej firmy właśnie uruchomiono również w Hiszpanii i we Francji. W najbliższej przyszłości mają być otwierane serwisy m.in. na Węgrzech, Szwecji, Finlandii czy Litwie. Firma chce rozwijać działalność także poza Europą.

O planach rozmawiamy z Marcinem Beme, dyrektorem zarządzającym

Postawiliście sobie ambitne zadanie. W kraju, w którym nikt nie czyta oferujecie audiobooki. A co z piractwem? Jesteście przed tym zabezpieczeni?

Technicznie – tak. Filozoficznie – mamy to trochę w nosie. Myślę, że jest tak dużo ludzi, którzy chcą płacić i słuchać, że koncentrujemy się na tym. I to jest korzyścią dla nas i dla wydawnictw.

Są osoby, które korzystają z plików darmowych, ale nie walczymy z tym. Jeżeli mam dolara w ręku, to ja wolę go wydać na osobę, która chce spróbować zacząć płacić niż na walkę z piractwem. Filozoficznie traktujemy piratów jako naszą konkurencję, więc chcemy dać coś więcej, coś lepiej, coś szybciej. Taniej nie damy rady, ale piracki serwis nie będzie miał wydanej aplikacji mobilnej itp. Walczymy biznesowymi zasadami i chcemy być lepsi.

Technicznie jesteśmy zabezpieczeni, bo tego wymagają nasze kontrakty z wydawnictwami. Mamy tzw. „watermark transakcyjny”. Jak znajdziemy jakiś plik na pirackim serwerze, to wiemy kto go wypuścił z imienia i nazwiska. To jest narzędzie aby powiedzieć użytkownikom: „to jest twój plik, więc dbaj o niego. nie rozdawaj go na lewo i prawo, bo być moze ktoś inny wrzuci go za Ciebie do internetu”. Przeważnie to działa, jako taki straszak, szczególnie w naszej grupie docelowej. Bo my mamy bardzo fajną grupę docelową. Wykształceni ludzie, aspirujący i z klasą, którzy nie mają ani czasu aby piracić, a wydanie dla nich pieniędzy na audiobooka to nie jest majątek w porównaniu do wartości jaką taki audiobook daje.

Myślicie bardzo szeroko jeśli chodzi o plany: Hiszpania, Portugalia, Ameryka Łacińska, Węgry, Szwecja, Finlandia. Czy idziecie krok dalej w planach?

Tak. To co ogłosiliśmy – już się zaczęło. Dwa miesiące wte czy wewte – my i tak to zrobimy. Plany są dużo szersze, o których nie ma co mówić, bo to są plany, a nie jeszcze egzekucja.

Ale coś na celowniku jest?

Nie wiem czy to akurat jest na naszym celowniku, ale Indie na przykład… porównując z Francją – w Indiach osoba jest 10 razy bardziej chętna do sięgnięcia po nową formę książki elektronicznej niż we Francji.

Analizujemy różne scenariusze, ale krok po kroku. Same Czechy trwały rok, żeby dograć struktury i zobaczyć jak to wszystko ma działać. Teraz rzeczywiście jest szybciej bo Francja to 6 miesięcy przygotowań a Hipszpania 4 miesiące.

Ponadto mamy klucz doboru tych krajów, to nie jest przypadek, i konsekwentnie będziemy realizować plan.

Żeby nagrać książkę – zwłaszcza taką superprodukcję jak Blade Runner – generowane są koszty. Ile książek musi się sprzedać żeby wyjść chociażby na zero?

Zwykłego single voice’a: 300-400 sztuk. Były tytuły, które robiły ten zwrot w ciągu paru dni. Steve Jobs zarobił na siebie w 4 godziny.

Przy wielkich superprodukcjach zwrot jest przy kilku tysiącach. Dlatego wybieramy takie tytuły jak Blade Runner czy Lem. Nie zdecydowalibyśmy się na superprodukcję tytułu niszowego, nieznanego i bez potencjału komercyjnego. Blade Runner łączy w sobie właściwe cechy. Jest znany, ale to też super wartościowa literatura. Czasem ciężko znaleźć taki produkt i wyważyć między siłą komercyjną i siłą wartości kulturalnych czy literackich.

Mimo wielkich inwestycji na wszystkich superprodukcjach zrobiliśmy zwrot.

Jaka jest średnia ściągalność?

Dzielę to tak:

Jest klasa 0 czyli super tytuły i super produkcje, ze ściągalnością kilkadziesiąt tysięcy.
Tytuły klasy A, które samodzielnie generują sprzedaż własną, to jest kilka tysięcy sztuk, powiedzy miedzy 5000 a 10000
Klasa B – kilkaset
oraz klasa C, o których lepiej nie mówić, bo to kilkanaście sztuk rocznie.

Czyli pisarz z rodziną?

Tak [śmiech]. Pisarz z rodziną.

Ale to co się pobiera wynika trochę ze naszej grupy docelowej. Obecnie słabo ściąga się literatura kobieca, ale pewnie dlatego że mamy mniej tytułów dla pań. Pracujemy nad tym aby pozyskać te największa nazwiska literatury kobiecej żeby obudzić tez i ten segment.

Więc są takie tytuły, że sprzedajemy po kilkanaście sztuk rocznie. A na drugiej osi są superprodukcje. Wielkie i dobrze dobrane. Np. Jo Nesbo ma potencjał i z pewnością sprzedamy kilkanaście tysięcy. Zresztą robimy superprodukcję do drugiej części „Karaluchów”. Tam grają wielcy aktorzy, efekty dźwiękowe są nagrywane w Bangkoku. Z audiobooków robimy showbiznes, po to, żeby przyciągnąć ludzi do słuchania książek.

Sprzedajemy experience: wygodna technologia i dobry kontent. Cała tajemnica sukcesu.