Dzień przed powrotem do Paryża przegranego niegdyś Napoleona, prasa francuska obwieszała ucieczkę tyrana z wyspy, na której przebywał. Następnego dnia ci sami dziennikarze informowali o powrocie króla do stolicy. Zawsze, gdy zniechęceni dziennikarze przypinają odchodzącej epoce rządzącej etykietę aferzystów, z nadzieją patrzą na podążających ku władzy sukcesorów rządzących. Niejednokrotnie ci sami ludzie odkrywają potem mroczne tajemnice i układy następców jeszcze niedawno pożegnanych poprzedników. Zastanawiające jest wobec tego pytanie, czy możemy mówić o całkowitej obiektywności i całkowitej niezależności dziennikarzy? Wizerunek idealnego dziennikarza opiera się na rzetelności, poszanowania dla odmiennych racji, tolerancji oraz obiektywności. W istocie rzeczy znalezienie osoby, której można z powodzeniem przypisać każdy z tych przymiotników jest praktycznie niemożliwe. Zapewne wielu z czytelników myśli, że się mylę, ponieważ w telewizji można spotkać wielu takich prezenterów. Pragnę jednak zwrócić uwagę, że obraz osoby, którą widzimy na szklanym ekranie we własnym domu może być zupełnie odmienny od rzeczywistości. Z pewnością zaskakujący jest obraz Eminema, który nie w dresie, ale w garniturze przyjeżdża na plan kręconego teledysku.
Dziennikarze, podobnie jak inni ludzie mogą łatwo ulec wpływom. Bardzo trudno jest zatem osobie o poglądach prawicowych przekazać w obiektywny sposób racje zaprezentowane na kongresie partii lewicowej. W starym zarządzie TVP gromadzony był kapitał. Kapitał w postaci ludzi, który miał zaprocentować po określonym upływie czasu. Zaplecze kadrowe umożliwiało nawet po okresie wielkiej niestabilności i kłopotów, na nowo odzyskać dawne siły. Ponad 7 miliardów euro wynosi majątek najbogatszego premiera w Europie. Jest nim Silvio Berlusconi, prywatnie właściciel jednego z największych imperiów telewizyjnych świata – Mediasetu. Trudno wyobrazić sobie, aby ktokolwiek z pracowników medialnego giganta pozwolił sobie na publikowanie negatywnych informacji na temat swojego pracodawcy. Pozycja Berlusconiego jest na tak mocna, że magnat medialny kontroluje zdecydowaną większość rynku telewizyjnego na półwyspie Apenińskim. W Polsce wiele razy próbowano już zbudowanie politycznego sukcesu poprzez media. AWS próbowała wylansować niegdyś TV Puls, aby mieć medialne zaplecze i gwarancję wygranej w kolejnych wyborach. Nie udało się. Wszystko wskazuje na to, że również w przypadku Berlusconiego nie uda się. Forza Italia notuje coraz gorszą popularność i nie odstaje od europejskiej tendencji do politycznych przesileń. CNN zawojował świat po pierwszej wojnie w zatoce perskiej. Przed rokiem triumfował już Fox News, który ukazywał nieco odmienny ideologicznie wizerunek konfliktu. Obok dziennikarzy, którzy w walce o prawdę ginęli na irackim froncie, były też niechlubne przykłady tych, którzy rozpalali opony samochodowe, będące rekwizytem, który miał przekonać widzów o niebezpieczeństwie i determinacji z jaką tworzą relacje z pola bitwy. W Wielkiej Brytanii prezes BBC przypłacił stanowiskiem poprzez zamieszanie wokół konfliktu irackiego. Dziennikarze opublikowali krytyczny wobec rządu i premiera Blaira raport, który zarzucał włodarzom manipulacje w publikowaniu dowodów o arsenale broni masowego rażenia, jakim miał dysponować Saddam Husajn. Powołana została Komisja Huttona, która miała zbadać okoliczności śmierci Davida Kellego, naukowca zaangażowanego w badania nad irackim arsenałem. Przez brytyjskie media przetoczyła się fala protestów, kiedy komisja oczyściła rząd z zarzutów. W Wielkiej Brytanii spora część dziennikarzy stwierdziła, że działania rządu zagrażają wolności mediów.
W Polsce egzaminem na obiektywność mediów i ich niezależność była również komisja śledcza. Sprawa Rywingate była ściśle powiązana z mediami, więc wielu dziennikarzy wyraziło zainteresowanie tematem. Dorota Warakomska, w jednym z wywiadów stwierdziła, że próbowano wywrzeć na niej presję, aby odsunęła od tematu największej afery III RP dziennikarkę, która relacjonowała wydarzenia z pracy komisji w sposób obiektywny. Na szczęście w tym przypadku obiektywność i prawda zwyciężyła a dziennikarka mogła kontynuować swoją pracę. Afera Rywingate pokazała dwulicowość polskich mediów. Pomimo tego, że ich przedstawiciele wiedzieli o korupcyjnej propozycji od dawna, nikt nie odważył się przez dłuższy czas poinformować o sprawie. Uczyniła to dopiero Gazeta Wyborcza. W środowiskach nacjonalistycznych i skrajnie prawicowych dziennik postrzegany jest jako zbyt liberalny. Szczególnie widać to podczas sprawy księdza Henryka Jankowskiego i Przystanku Woodstock. Podobnie było z ekskluzywnym Maybachem Ojca Rydzyka po publikacji Metra z kontrowersyjnym tytułem na okładce ‘Alleluja i do przodu’. Nasz Dziennik z kolei opublikował stronniczy komentarz na temat zmarłego poety Czesława Miłosza. Nie przestrzegano w nim starego obyczaju, który nakazuje o zmarłym albo mówić dobrze, albo nie mówić w ogóle. W komentarzu, który znalazł się na dole czwartej strony dziennika kojarzonego z Radiem Maryja, pojawiły się wzmianki o działalności antykościelnej Miłosza. Wszystkie informacje stanowiły wycinki z lat młodości a nie wspomniano o późniejszych poczynaniach poety oraz jego pracy nad interpretacją Biblii.
Trudno w dzisiejszych czasach znaleźć dziennikarzy, którzy w sposób niezależny relacjonują konkretne wydarzenia. Spowodowane jest to wielkimi różnicami w zarysie historycznym redakcji, w których pracują. Nigdy lewicowa Trybuna nie pochwali prawicowego rządu. Dziennikarzom trudno zdystansować się od własnych przeżyć i doświadczeń. Posiada je przecież każdy człowiek. Najlepszą drogą dla mediów jest wzajemna polemika publicystów, nawet tych piszących pod jednym tytułem. Dyskusja oparta na rzetelnych i właściwie dobranych argumentów powinna być wyznacznikiem pracy każdej redakcji. Wtedy z pewnością nie będzie żadnych oskarżeń o jakąkolwiek manipulację.
