Chlubi się tym, że żadna władza nie jest wyjęta spod jej krytyki; Polacy wyraźnie to cenią – niemal jedna piąta czyta „Gazetę” (18 proc. dorosłych co najmniej raz w tygodniu).
„Gazetę” oburza zapis w proponowanej ustawie o mediach, który uniemożliwiłby ogólnokrajowym dziennikom kupno udziałów w ogólnopolskiej telewizji. Rząd mówi, że nie ma nic przeciwko „Gazecie”, ale nie chce dopuścić do jakiegokolwiek monopolu w mediach.
„Miller z pewnością wie, na czym polega zło monopolu [bowiem wiele lat był funkcjonariuszem aparatu PZPR, który był takim monopolistą]” – jadowicie komentuje [9 kwietnia] redaktor „Gazety” Adam Michnik, w czasach komunizmu jeden z czołowych dysydentów.
Michnik twierdzi, że Miller myli monopol z pluralizmem, przecież „Gazeta” byłaby po prostu jednym z kilku dzienników, który kupuje udziały w jednej z kilku stacji telewizyjnych. – Rząd – powiada Michnik – chce zrobić z „Gazety” zakładnika administracji państwowej – „tchórzliwego, bezzębnego, służalczego. Takie gazety lubiane są przez rządy autorytarne, ale takiej gazety nie potrzebuje polska demokracja”.
Bardziej niepokojąca jest sytuacja „Rzeczpospolitej”. Organa podatkowe osaczają zarząd spółki, która ją wydaje. Trzem jego członkom, m.in. obywatelowi Szwecji, zatrzymano paszporty, co zwykle stosuje się tylko wobec wielkich aferzystów.
Działania policji skarbowej mogą mieć charakter polityczny. W Polsce jest tylko jeden ogólnokrajowy dziennik lewicowy – niskonakładowy organ postkomunistów „Trybuna”.
Utrudnianie życia Norwegom (51 proc. spółki wydającej „Rzeczpospolitą” należy do norweskiego koncernu Orkla) może ich skłonić do sprzedaży udziałów komuś bardziej życzliwemu wobec Millera. A to pozwoli premierowi obsadzić szefostwo dziennika swoimi ludźmi, tak jak to zrobił z telewizją publiczną.
