Filmowcy Hanna Polak i Andrzej Celinski wprowadzają widzów w świat bezdomnych dzieci opowiadając dramatyczną historię ich życia.
Porzucone i zapomniane przez rodziny, codziennie ignorowane przez przechodzących obojętnych ludzi wiodą żywot na marginesie rosyjskiego społeczeństwa niedającego im szans na normalne życie, które należy się każdemu dziecku.
Ze szczerych wyznań i bolesnych obrazów prezentowanych w filmie widzowie mogą dowiedzieć się o ich tragicznej sytuacji. Poznać kilku i kilkunastoletnie dzieci, które uciekły z pełnych przemocy i alkoholu domów, opuściły patologiczne, zdemoralizowane rodziny. Ulica staje się ich domem, śpią na klatkach schodowych, w pojemnikach na śmieci i przejściach podziemnych. Budują domki na rurach ciepłowniczych, aby ochronić się przed mroźna zimą. Żebrzą i prostytuują się dla zarobku. Wąchają klej, aby nie czuć głodu i zapomnieć o okrutnym świecie, który je otacza. Jednak nawet w tych warunkach pozostają dziećmi: bawią się, śpiewają, tańczą i marzą o swoich matkach.
Śmierć Tani, ślicznej, czternastoletniej, bezdomnej dziewczynki spowodowana przedawkowaniem narkotyków poraża i nie pozostawia nikogo obojętnym. Nad zamykaną trumną kolega Tani obarcza winą za śmierć córki jej rozpaczającą matkę alkoholiczkę.
Film ukazuje jeden z wielu palących problemów społecznych kraju, który wciąż walczy o to, by żyć zgodnie z ustanowionymi zasadami demokratycznymi.
