W tym celu na stronach eGov.pl (www.egov.pl/pesel) umieszczona została specjalnie przygotowana ankieta.
Zagadnienia te bezpośrednio dotyczą sposobu transformacji Polski do Globalnego Społeczeństwa Informacyjnego. Opracowany na zlecenie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP – United Nations Developement Programme) Raport „Polska w drodze do globalnego społeczeństwa informacyjnego” stwierdza, że „udział Polski w tej transformacji jest jej walką o byt w świecie przyszłości”. W takim społeczeństwie „… informacja ma szczególne znaczenie, stąd ze swej natury państwa są „społeczeństwami informacyjnymi”. Państwa muszą znać swych obywateli (i tych, którzy nimi nie są), określać zasoby lokacyjne (planowanie i administracja) oraz zasoby władcze (siła i kontrola)”.
Kluczowe pytanie brzmi – Ile swej prywatności Obywatel może ujawnić na rzecz Państwa, tak by Państwo mogło zapewnić mu bezpieczeństwo oraz właściwą jakość usług publicznych?
Współczesne państwa powyższe zagadnienia rozwiązują w rozmaity sposób. Oscylują one między dwoma skrajnymi modelami. Pierwszy, w którym Państwo rezygnuje całkowicie z prowadzenia ewidencji ludności i dokumentów tożsamości, potwierdzanie tożsamości odbywa się na zasadzie oświadczenia woli obywatela a wzajemna identyfikacja obywateli sprowadza się do swoistej „wymiany wizytówek”. Drugi model to taki, w którym Państwo posiada praktycznie pełną, nie do końca jawną dla zainteresowanych, kontrolę nad danymi osobowymi obywatela.
Wydaje się, że Państwo winno pełnić rolę zaufanej trzeciej strony w relacjach między obywatelami oraz między obywatelami, a podmiotami trzecimi. Państwo pełniłoby rolę, bezpiecznego powiernika danych identyfikacyjnych obywatela gwarantowanych i chronionych przez prawo. Każdy obywatel mógłby skorzystać ze „swoich danych” do potwierdzenia tożsamości w kontaktach obywatel – obywatel i obywatel – firma.
Rejestr zawierający dane identyfikacyjne obywateli miałby charakter referencyjny dla innych Rejestrów Państwowych, wykorzystujących dane osobowe. Pozwoliłoby to na podniesienie jakości usług organów państwa świadczonych w sferze publicznej rozwiązując np. problem identyfikacji osób w paneuropejskich usługach eGovernment. Byłby to zarazem system wspierający i uszczelniający krajową infrastrukturę podpisu elektronicznego. W naszej opinii gruntownie zmodernizowany pod względem technologicznym i organizacyjnym System PESEL, mógłby pełnić rolę takiego zasobu referencyjnego.
Istotnym elementem tego systemu byłoby wyposażenie dowodu osobistego nowego typu (karty poliwęglanowej) w mikroprocesor. Rozwiązanie takie pozwoliłoby na zapewnienie obywatelom niezbędnej infrastruktury dla przechowywania podpisu elektronicznego (części prywatnej). Takie zintegrowane rozwiązanie pozwoliłoby stworzyć zarazem warunki organizacyjno techniczne dla prac nad jednolitym systemem elektronicznej identyfikacji obywatela w relacjach z Państwem we wszystkich obszarach np. w trakcie wyborów i referendów, w zakresie identyfikacji dla potrzeb ubezpieczeń zdrowotnych i społecznych, itd. Taki „chipowy dowód osobisty” mógłby pełnić rolę Wielofunkcyjnego Dokumentu Tożsamości (WDT), a zarazem klucza dla obywatela do usług klasy eGovernment.
Prace tego rodzaju nie mogą być prowadzone „w zaciszu gabinetów”, a dyskusja nad nimi musi mieć charakter publiczny. Konsultacje nie dotyczą, bowiem tylko kwestii wyważenia zakresu wolności obywatela i obowiązków Państwa w społeczeństwie informacyjnym. Dyskusja ta dotyczy w równej mierze działań, jakie należy podjąć, aby jak mówi wspomniany Raport UNDP, uniknąć powstania w Polsce społeczeństwa „trzech prędkości” – charakterystycznych dla epoki przedprzemysłowej, industrialnej i informacyjnej oraz ograniczyć możliwość powstawania grup społecznych podlegających „wykluczeniu informacyjnemu”.
