W 2007 roku kilka prezentacji zrobiło na mnie spore wrażenie. Pamiętacie prezentacje Andy Chen’a, wiceprezesa Viacom Brand Solutions (VBS) International? Piramida Masłowa i jej transformacja na przestrzeni 20 lat w segmencie młodzieżowym spowodowała, iż coraz bardziej podejrzliwie przyglądam się własnym dzieciom…
Nie o tym jednak chciałbym tym razem napisać. Mamy 2008 rok, nowe Forum, nowe teorie i zjawiska. Pośród prelegentów przewija się David Eriksson z North Kingdom. Myślę sobie – super! North Kingdom to ikona skuteczności w wybieraniu nośnych kreatywnie klientów, przy naprawdę niezłych budżetach (tak przypuszczam).
Siedzimy z teamem na sali, trwają prelekcje na temat zjawisk, przewijają się nowe teorie, coś do mnie dociera, część mija mnie zupełnie. Czekam na Davida. Czuję, że jeśli przybyłem tu po inspiracje, to będzie to moment jego wystąpienia – resztę teorii przytnie się do potrzeb i wtłoczy w rzeczywistość projektową.
David rozpoczyna swoją krótką, 30-minutową prezentację. Rozbieg to odsłonięcie miejsca, w którym egzystuje NK – siedziby – następnie już dla rozkręconej publiczności pojawia się filmik z dokonaniami agencji, tuż po nim kulminacja – Making of Get The Glass (www.gettheglass.com).
Wspaniała prezentacja pracy nad projektem od kuchni, jakże nam bliskiej. Podziwiam sposób, w jaki poradzili sobie z najtrudniejszymi momentami, oddaję pokłon końcowemu efektowi, chylę czoło przed umiejętnością oddania TAKIEGO projektu w terminie. Coś mnie jednak męczy. Jak to możliwe? Coś mi nie gra… Czegoś brakuje…
Jest zapowiedź spotkania z Davidem w Krakowie dzięki uprzejmości Opcomu, którego team zatrzymał Erikssona na dłużej w Polsce. Decyzja – jadę do Krakowa.
Kraków, chłodne popołudnie, sobota. Spotkanie z jednym gościem. Pełny klub. David rozpoczyna podobnie jak na Forum. Pojawia się więcej szczegółów przy Get The Glass, potem case study Coke Zero. Sesja pytań. I już mam odpowiedzi na to co mnie gnębiło!
Zespół North Kingdom wykonując projekt Get The Glass przepracował faktycznie dwa razy więcej roboczogodzin niż było szacowane na początku, w planowanym terminie. Pada pierwszy mit o którym często słyszę – „Oni tam się tak nie zarzynają jak my, pracują do 17, mają życie osobiste”. Teraz David szuka nowych art directorów – ironia?
Pada mit drugi – David przesunął termin oddania projektu o tydzień, co spowodowało przesunięcie kampanii globalnej. Zdarza się najlepszym – miłe prawda? Klient się zgodził – nie krzyczał, zrozumiał, chciał mieć dokończony, dobry projekt, nawet kosztem przesunięcia. Punkt dla klienta.
David opowiedział anegdoty na temat rozlicznych swoich trudnych telefonów, w czasie których krzyczy do słuchawki aby projekt mógł iść w dobrym kierunku. Pytanie jak to możliwe? Przecież to są FIRMY z GÓRNEJ PÓŁKI, pełna kultura pracy, w ręce agencji (i to jakiej!) powierzają swój wizerunek i dają jej spokojnie pracować. Padł mit trzeci – nie ma takiego poziomu, takiej półki na której klienci w pełni powierzają agencji swój wizerunek, cierpliwie czekając na efekt jej pracy.
Najważniejszy (sam nie wiem dlaczego) moment prezentacji to moment w którym prawie gotowa do zdjęć makieta Get The Glass na 3 dni przed umówioną sesją filmową nie uzyskuje akceptacji klienta z powodu zamku, który wg klienta nie może być zamkiem. Jakoś tak na przestrzeni projektu pominięto jednego z decydentów.
Art director, który dopieszczał ten koncept zabrał się do roboty. W 24h po telefonie z USA Szwedzi z NK mieli przygotowany zamiennik – więzienie. Zdjęcia rozpoczęli w terminie. Wyobraźmy sobie co dzieje się w naszych projektach, gdy art director pod wpływem klienta musi wprowadzić poprawki. Ja wolę wyjść z firmy i przeprowadzić wtedy arcy pilną rozmowę, a wy?
Wnioski? Dla mnie to spotkanie było swego rodzaju autoterapią i lekarstwem na tezę „na zachodzie na pewno jest lepiej”. Jeśli oni pracują w podobnych warunkach jak my, to znaczy że możemy być tacy jak oni, każda z polskich agencji! A znając możliwości Polaków to będziemy od nich lepsi.
W NK już pracują Polacy…
