Oparte na zdjęciach multimedialne dokumenty MediaStorm ogląda się jak film. „The Marlboro Marine” to dramatyczna opowieść o amerykańskim żołnierzu, który dzięki fotografii Luisa Sinco stał się w Ameryce ikoną wojny w Iraku
O kryzysie tradycyjnego fotoreportażu prasowego szeptano od dawna, jednak nigdy sami fotoreporterzy i przedstawiciele agencji fotograficznych nie mówili o nim z takim przekonaniem jak podczas zakończonego właśnie 20. festiwalu fotodziennikarstwa Visa Pour L’Image we francuskim Perpignan.
– Miejsca, które kiedyś fotoreporterzy magazynu National Geographic odkrywali dla czytelników, dziś stanowią tło dla popularnych reality shows – powtarzał z uporem maniaka David Griffin, fotoedytor magazynu podczas głównego sympozjum w Perpignan. – Żadna redakcja nie może sobie pozwolić dziś na wysłanie fotoreportera bez pewności, że opublikuje jego materiał – przekonywał Gary Knight – fotograf agencji VII.
Przyczyny kryzysu fotoreportażu w prasie są oczywiste: rozwój telewizji, internetu, szał na punkcie życia gwiazd, wreszcie galopujący rozwój technologii cyfrowej, łatwość fotografowania i w konsekwencji ogromna liczba fotografów, agencji i agencyjek sprzedających zdjęcia po śmiesznie niskich cenach.
– Przyjeżdżam tu co roku z nadzieją, że zobaczę jakiś ciekawy materiał – mówi Christian Caujolle, dyrektor agencji VU – ale to wcale nie znaczy, że któryś z nich potem sprzedam.
Takiego dołka, jaki panuje na rynku, jeszcze nigdy nie było. Od kilkunastu lat fotoreportaż, który w przeszłości wypełniał strony wielkonakładowych magazynów, jest zajęciem elitarnym. Mogą sobie na niego pozwolić zdobywcy stypendiów i fotografowie wspierani przez organizacje pozarządowe i sponsorów korporacyjnych. Powstałe z tych środków materiały trafiają do prasy w formie recenzji, po tym gdy ukażą się na wystawie, stronie organizacji i albumie. Istnieje pozytywna strona tego stanu: dzięki tak gęsto rozbudowanej siatce fotoreportaże mogą dotrzeć do większego grona odbiorców. Zagrożeniem jest jednak monotematyczność. Dużo łatwiej jest zdobyć pieniądze na realizacje tematów o charakterze humanitarnym, takich jak głód w Afryce czy skutki kataklizmów w Azji, niż na tematy z własnego podwórka mieszkających w Europie fotoreporterów.
Długoletni sekretarz jury World Press Photo Stephen Mayes twierdzi, że formuła pięknego obrazu zamkniętego w prostokącie nie przystaje do współczesnego czytelnika wychowanego na wideoklipach, grach komputerowych i reklamach.
– Jeśli zdjęcie z Afganistanu wygląda tak samo jak zdjęcie z Wietnamu, które wygląda tak samo jak zdjęcie z hiszpańskiej wojny domowej, jak może ono jeszcze kogokolwiek poruszyć? – oceniają ostatnie zdjęcie roku World Press Photo, przedstawiające zmęczonego amerykańskiego żołnierza w okopach w Afganistanie, byli jurorzy Adam Broomberg i Oliver Chanarin. Ich zdaniem fotodziennikarstwo musi podążyć w kierunku bardziej konceptualnym. Zdjęcia powinny raczej podkreślać niemożliwość odzwierciedlenia ludzkiej tragedii, niż ją ilustrować.
„Nie ma nowych słów. Nasze zadanie to nadać nowe znaczenie zwykłym słowom” – pisał Haruki Murakami. Podobny pogląd na język fotografii ma Brian Storm, założyciel Mediastorm produkującego w internecie oparte na fotografii multimedialne dokumenty. „Storm niczym chłopiec z bajki o nowych szatach cesarza zauważył, że król jest nagi, i oczyścił powietrze z nostalgii i frustracji duszących fotodziennikarstwo jak chmura stęchłych perfum” – pisze publicystka Wall Street Journal w artykule „Fotodziennikarstwo dla pokolenia internetowego”.
W zeszłym roku MediaStorm zdobyło prestiżową nagrodę Emmy Award za 20-minutową multimedialną opowieść o sześciomiesięcznej przeprawie pewnego Kameruńczyka do Europy. Osadzenie świetnych fotografii Oliviera Jobarda w filmowej narracji przeplatanej wywiadami, animacją, muzyką to znakomity sposób na zainteresowanie odbiorcy.
MediaStorm rzuciło koło ratunkowe całej branży. Pokazało, że fotografia może opowiadać o świecie z tym samym zaangażowaniem i popularnością, jak to było za czasów legendarnego magazynu Life.
Więcej na http://www.gazeta.pl/
