Z badania wynika także, że 85% Polaków uważa za właściwe, aby dwie osoby niepełnosprawne ruchowo, które darzą się uczuciem miały kontakty intymne, współżyły seksualnie.
Niemal 90% respondentów uważa za właściwe, aby dwie osoby niepełnosprawne ruchowo zamieszkały razem we wspólnym mieszkaniu oraz zawarły związek małżeński. Takie zdanie częściej wyrażały osoby młode oraz z wykształceniem średnim bądź wyższym.
Dla ponad 3/4 badanych (76%) jest właściwe, aby osoby niepełnosprawne ruchowo opiekowały się i wychowywały dzieci. Nieco mniej badanych (73%) zgadza się z tym, by niepełnosprawni mieli własne (biologiczne) dziecko. Najczęściej przeciwnego zdania były osoby starsze – w wieku 60 lat i więcej.
„Problematyka dotycząca seksualności w ogóle nie jest zbyt często podejmowana w naszym kraju, więc nie dziwi, że jeszcze większą trudność sprawia mówienie o życiu intymnym osób niepełnosprawnych. Mimo to, obserwuję pewną dojrzałość społeczeństwa w tej kwestii, jeśli prawie 70% Polaków jest zdania, że dla osób niepełnosprawnych ruchowo życie intymne odgrywa taką samą rolę jak dla osób pełnosprawnych.
Przy niskim poziomie edukacji w zakresie seksualności człowieka, należy niniejsze wyniki badań przyjąć z zadowoleniem. Należy jednak pamiętać, że inaczej sytuacja wygląda w sferze opinii i deklaracji, a inaczej, gdy dotyczy konkretnego przypadku. Tutaj niewątpliwie największe wyzwanie czeka profesjonalistów: lekarzy, rehabilitantów i psychoterapeutów, którzy często nie dostrzegają znaczenia tej sfery lub ją zaniedbują. Dużą rolę ma też postawa rodziny osoby niepełnosprawnej, gdzie często pojawia się brak zaufania, niewiara i lęk rodziców wobec możliwości samorealizacji niepełnosprawnego dziecka w sferze intymnej” – komentuje autor badania Zbigniew Izdebski.
Badanie zostało zrealizowane metodą OMNIMAS w dniach 24-27 października 2003 roku na reprezentatywnej próbie 1004 Polaków powyżej 15 roku życia.
Wszystkie analizy wykonano w grupie osób, które udzieliły odpowiedzi na pytanie.
